നീ ഇങ്ങിനെ നടന്നോ....

പതിവുപോലെ രാവിലെ എണീറ്റ്‌ പല്ലുതേയ്ക്കുകയായിരുന്ന ഞാന്‍ വാഴകൊമ്പിലിരുന്ന് വിരുന്ന് വിളിക്കുന്ന കാക്കയുടെ ശബ്ദം കേട്ട് തലയുര്‍ത്തി നോക്കി.ഇല്ല അവര്‍ വരുവാന്‍ നേരം ആയിട്ടില്ല.അവര്‍ വരുമ്പോഴേക്കും എങ്ങനെ ഒരുങ്ങണം എന്നതായിരുന്നു അപ്പോഴും എന്‍റെ മനസ്സിലെ ചിന്ത.ആലോചിക്കുന്തോറും മനസ്സില്‍ സന്തോഷത്തിന്‍റെ തുടികൊട്ടല്‍ ഉയര്‍ന്നുകേട്ടു തുടങ്ങി.ഇന്നലെ വൈകിയാണ് അവര്‍ അത് വിളിച്ചു പറഞ്ഞത്.അറിഞ്ഞപ്പോള്‍ എല്ലാവര്‍ക്കും എന്തുസന്തോഷമായിരുന്നുവെന്നോ....?

എന്നും വൈകി എഴുന്നേല്‍ക്കുന്നതിനു വഴക്കുപറയുന്ന അമ്മയുടെ മുഖത്ത്‌ ഇന്നു സന്തോഷം മാത്രം.അമ്മൂമ്മയുടെ പതിവു പരിഭവ വാക്കുകളില്ല.എല്ലാവരും ഒരുക്കത്തിലാണ്.

ഓ നാട്ടുകാര്‍ ഓരോരുത്തരായി വന്നു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.ചുണ്ടില്‍ ചെറിയ പുഞ്ചിരിയുമായി ഞാന്‍ വാതില്‍ക്കല്‍ തന്നെ നിന്നു.ബന്ധുക്കളെല്ലാം പല സ്ഥലങ്ങളില്‍ നിന്നായി എത്തിത്തുടങ്ങി.ദൈവമേ! എല്ലാവരും വേഗം പോയാല്‍ മതിയായിരുന്നു.ഇവരെയൊക്കെ എങ്ങനെയാ തീറ്റിപ്പോറ്റുക.ആലോചിച്ചിട്ട് തലകറങ്ങുന്നു.ഭാഗ്യം! കുറച്ചുപേര്‍ സമ്മാനപൊതികളും കൊണ്ട് വരുന്നുണ്ട്.എന്‍റെ കണ്ണും മനസ്സും ഒരുമിച്ച് നിറഞ്ഞു.

എങ്കിലും....അവര്‍ വരാന്‍ ഇത്രവൈകുന്നത് എന്താണ്.ഇനി വഴിയെങ്ങാന്‍ തെറ്റിയതാകുമോ?ഏയ് അങ്ങനെയാവില്ല.എന്‍റെ പ്രതീക്ഷകള്‍ താളം തെറ്റുമോ?ഇല്ല അവര്‍ വന്നു കഴിഞ്ഞു.വീട്ടിലെല്ലാവര്‍ക്കും ഉത്സാഹമായി.അവര്‍ മധുര പലഹാരങ്ങളുമായി ഓടി നടക്കുകയാണ്.ഞാന്‍ അവസാന മിനുക്കുപണിയ്ക്കായി കണ്ണാടിയുടെ മുമ്പിലേക്കോടി.

അവര്‍ മൂന്നുപേരുണ്ട്.കാറിലാണ് വന്നത് വന്നപാടെ ഒരു ഫോട്ടോയെടുത്തു.ചിരിക്കുവാന്‍ ഞാന്‍ മറന്നു പോയോ?ഛെ! കളഞ്ഞു കുളിച്ചു, ഇനിയെന്താ ചെയ്യാ ഞാന്‍ അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി,സാരമില്ല ഒന്നുകൂടെയെടുക്കാം എന്നെ സമാധാനിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് അയാള്‍ പറഞ്ഞു.സന്തോഷത്തോടെ ഞാന്‍ അവരെ അകത്തേക്കിരുത്തി.എതിര്‍വശത്ത് ചെന്നയാള്‍ ഒരു കസേര വലിച്ച് എന്‍റെ അടുത്തേക്കിട്ടു.സകലദൈവങ്ങളെയും മനസ്സില്‍ ധ്യാനിച്ച് ഞാന്‍ കസേരയിലിരുന്നു.

ഇരുന്നപാടെ ചോദ്യങ്ങള്‍ ഓരോന്നായി വന്നുതുടങ്ങി.മുന്‍പേ പഠിച്ച് വച്ച ഉത്തരങ്ങള്‍ വള്ളിപുള്ളി തെറ്റാതെ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.പക്ഷെ എത്രശ്രമിച്ചിട്ടും ശബ്ദം പുറത്തേക്ക് വരുന്നില്ല.ഞാന്‍ വീണ്ടും പറഞ്ഞുനോക്കി.ദൈവമേ എന്‍റെ സംസാരശേഷി നഷ്ടപ്പെട്ടുവോ?ഞാന്‍ വാവിട്ടു നിലവിളിച്ചു.ഞാന്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു.ലോകത്ത് ഒരാള്‍ക്കും ഇങ്ങനെ ഗതികേട് വരുത്തരുതേ.

നല്ല അഭിനയത്തിനുള്ള അവാര്‍ഡ് ലഭിച്ച ഒരു നടന് അഭിമുഖത്തില്‍ സംസാരശേഷി നഷ്ടപ്പെട്ടുവെന്നോ?ഇനി ആളുകള്‍ എന്തുപറയും.സ്വന്തം ശൈലിയില്‍,സ്വന്തം സ്വരത്തില്‍ ഡബ്ബിംഗ് ചെയ്താണ് ഈ അവാര്‍ഡ് കരസ്ഥമാക്കിയതെന്ന് വീമ്പുപറഞ്ഞിട്ട് ഇപ്പോള്‍ മിണ്ടാന്‍ പോലും കഴിയുന്നില്ലെന്നോ?

ഇനി അഭിനയം എങ്ങനെ മുന്നോട്ടു കൊണ്ടു പോകും,ഡേറ്റ് കൊടുത്തിരിക്കുന്ന സംവിധായകരുടെ പട്ടിക ഇന്ത്യാഗേറ്റ് വരെ നീണ്ടു നിവര്‍ന്ന് കിടക്കുകയാണ്.മമ്മുട്ടിയും,മോഹന്‍ലാലും ഒന്നിക്കുന്ന ബിഗ്‌ ബജറ്റ് ചിത്രത്തിന്‍റെ ഷൂട്ടിംഗ് നാളെ ആരംഭിക്കാനിരിക്കുകയാണ്.ഡയലോഗുകല്‍ എങ്ങനെ പറയും.ആലോചിക്കുന്തോറും കണ്ണില്‍ ഇരുട്ട് കയറുംപോലെ.തൊണ്ട വരളുന്നപോലെ.ഞാന്‍ ഒന്നുകൂടെ ശ്രമിച്ചു നോക്കി.ഇല്ല എന്‍റെ നാവ് അനങ്ങുന്നില്ല.കണ്ണ് തുറന്ന് ഞാന്‍ ചുറ്റും നോക്കി.ആകെ നിശബ്ദത.എങ്ങും കൂരാകൂരിരുട്ട്.സര്‍വ്വശക്തിയുമെടുത്ത് ഞാന്‍ കരഞ്ഞു പറഞ്ഞു.

"അയ്യോ എന്‍റെ കണ്ണടിച്ചുoപോയേ...."

"എന്‍റെ സംസാരശേഷി പോയേ...."

ഈ ചെക്കന് ഉറക്കവുമില്ലേ?അമ്മ ഓടിവന്നു,പോയി കിടന്നുറങ്ങ് അമ്മൂമ്മ ശാസിച്ചു.ഞാന്‍ വാച്ചിലേക്ക് നോക്കി.സമയം 1.05a.m Gowariker ന്‍റെ പോളിമര്‍ ടെസ്റ്റും Tiwari യുടെ ഓര്‍ഗാനിക് ടെസ്റ്റും എന്നെ നോക്കി കളിയാക്കി ചിരിച്ചു.അപ്പോഴാണ് ഞാന്‍ സ്വപ്നത്തിലായിരുന്നുവെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയത്.തലേന്നാരോ പറയുന്ന കേട്ടു."പുസ്തകത്തില്‍ തലവെച്ച് കിടന്നാല്‍ കൂടുതല്‍ തലയില്‍ കയറുമെത്രേ."  അത് പരീക്ഷിക്കാന്‍ ഒന്നു കിടന്നതാണ്.കിടന്നാല്‍ ഉറങ്ങുമെന്നോ,കറണ്ട് പോകുമെന്നോ അവര്‍ പറഞ്ഞില്ല..ഛെ നാണക്കേടായിപോയി.വളിച്ച പുഞ്ചിരിയുമായി കിടക്കിയിലേക്ക് മറിയുമ്പോഴും സംസാരശേഷി തിരിച്ചു കിട്ടിയോ എന്ന സംശയമായിരുന്നു മനസ്സില്‍.അമ്മേ....ഞാന്‍..അത്...പിന്നെ....ഞാന്‍ എന്നെ ന്യായീകരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.കുരിശ് വരച്ചു കിടക്കാന്‍ ഉപദേശിച്ച് അമ്മൂമ്മയും കിടന്നു.അപ്പോള്‍ അമ്മ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

"നീ ഇങ്ങനെ നടന്നോ?"....

ദൈവമേ..അത് എന്ത് സ്വപ്നമായിരുന്നോ ആവോ...?




                                                                                                                                 

SILENCE

Silence in night,
leads me to thought
It comes as a friend in darkness
It helps me to hear the sounds of world
It helps me to hear the sounds of birds
Their sweet voice gives me a chance to smile.

When all thoughts had gone,
Silnece becomes an enemy to me and
drowns me in sadness
Sometimes Silence is like a pond,
No flow of thoughts and dreams in my heart
Then my heart is like a desert
Which leads me to the world of sleep
It is the other world of Silence.

FRIENDSHIP

Here's a big ship
It's a great ship
called as friendship

Sailing and sailing across the sea
The sea of hope,the sea of love
You and me-the sailors of friendship

Don't worry.I am always with you
In your troubles and success
In your frustrations and ecstasy

I can say and do.Anything and everything you
want me to.
The world is always changing

But it never ends our friendship
too never changes.
And stands the test of time.

YOU ARE NEVER ALONE....

You are never alone,my friend
I'm always near
When you are troubled or feeling low,
All you have to do is to call me,
I'm all always there for you

It doesn't matter where I am,
It doesn't matter
When you need some one to talk to
I'm here to be your friend

If you need some one to hold your hand,
Or give you,a hug to say'I care'
you need a shoulder to cry on,
For you I will be there.

So never think you are a burden,
when the weight gets to be too much
You might find if you look hard enough,
A good friend is what you need

All I want to say is,
You are never alone,
I'm always there,
Through the good times and the bad.

I'm always near us your friend,
because I don't like to see you sad.

വേരുകള്‍

റിയാദ് വിമാനത്താവളത്തില്‍ ഇറങ്ങിയപ്പോള്‍ ചൂടുവായുവാണ് എന്നെ എതിരേറ്റത്.ഞാനതിഷ്ടപ്പെട്ടു.എന്‍റെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടി എന്തും സഹിക്കുവാന്‍ ഞാന്‍ തയ്യാറായിരുന്നു.നല്ല അടുക്കും ചിട്ടയും ഉള്ള നഗരം.പ്രവാചകന്‍റെ പുണ്യനാട്.ജോലിസ്ഥലത്തേക്ക് സഞ്ചരിക്കുമ്പോള്‍ കണ്ട കാഴ്ചകള്‍ക്കൊന്നും പച്ചപ്പില്ലായിരുന്നു.കെട്ടിടങ്ങളെല്ലാം രാജകീയമായിരുന്നു.എണ്ണസമ്പത്തിന്‍റെ ആള്‍രൂപങ്ങള്‍.വെള്ളക്കാരന്‍റെ കരവിരുതും മലയാളിയുടെ വിയര്‍പ്പും കൂടിയാല്‍ പിന്നെ സൃഷ്ടികള്‍ക്ക് പഞ്ഞമില്ലല്ലോ.

ജോലിചെയ്യാന്‍ പോകുന്ന കമ്പനിയുടെ ഓഫീസിലോട്ടാണ് ആദ്യം പോകുന്നത്.അവിടെ റിപ്പോര്‍ട്ട്‌ ചെയ്തതിനു ശേഷം അപ്പന്‍റെ ജേഷ്ഠന്‍റെ ഫ്ലാറ്റിലേക്ക്.ഞാന്‍ യാത്ര ചെയ്യുന്ന വാഹനം ഓടിച്ചിരുന്നത് ഒരു മലയാളി ആയിരുന്നു.ഒരുപാട് പ്രതീക്ഷകളുടെ ഭാരം ആ മുഖത്ത് ദൃശ്യമായിരുന്നു.അരാംകോ കമ്പനിയുടെ ലോഗോ വാഹനത്തിന്‍റെ വശങ്ങളിലും മുകളിലും പതിച്ചിരുന്നു.

കമ്പനിയിലെ ഔദ്യോഗിക എഴുത്തുകുത്തുകള്‍ എല്ലാം കഴിച്ച് ഞാന്‍ ഒരു ടാക്സി പിടിച്ചു  വല്യപ്പച്ചന്‍റെ താമസസ്ഥലത്തേക്ക് പോയി.ഇരു നിലയുള്ള ഒരു കെട്ടിടം അതിന്‍റെ താഴത്തെ നിലയിലെ ആദ്യത്തെ ഫ്ലാറ്റ്.ആന്‍റിയെന്നെ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു.അല്പം നേരത്തെ കരച്ചിലിനു ശേഷം പിന്നെ ചോദ്യങ്ങളുടെ പെരുമഴയായി.പതിനൊന്നു കൊല്ലത്തെ ഇടവേളക്കുശേഷമുള്ള കൂടികാഴ്ച.വല്യപ്പന്‍ ഓഫീസില്‍ ആയിരുന്നു.ഭക്ഷണത്തിനുശേഷം ആ കെട്ടിടസമുച്ചയത്തിലെ എല്ലാവരേയും പരിചയപ്പെട്ടു.

സന്ധ്യക്ക് വല്യപ്പന്‍ വന്നു.എന്നെ കുറച്ചുനേരം നോക്കിനിന്നു പിന്നെ എന്തോ ഓര്‍ത്തിട്ടയെന്നപോലെ ഒരു ഹസ്തദാനം.ഒന്നു ഞാന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു രക്തത്തിനു രക്തത്തെ തിരിച്ചറിയുമ്പോള്‍ ഉണ്ടാകുന്ന അത്ഭുതം.എന്‍റെ ഉള്ളംകൈ ആകെ തണുത്തുപോയി.എന്‍റെ രണ്ടുകവിളിലും മാറിമാറി ചുംബിച്ചു.വിലയേറിയ രണ്ടു രത്നകല്ലുകള്‍ കിട്ടിയ പ്രതീതി.

അപ്പന്‍  റിയാദില്‍ ഉണ്ടത്രേ!ഏതാനും മൈലുകള്‍ മാത്രം അകലെ.അത്താഴസമയത്ത് ആന്‍റി പറഞ്ഞതാണ്‌, പുതിയ അറിവ് അല്ലെങ്കിലും എന്‍റെ മനസ്സ് വികാരഭരിതമായി.യാത്രാക്ഷീണം ഉള്ളത്കൊണ്ട് വീട്ടിലേക്ക് ഫോണ്‍ ചെയ്തതിനു ശേഷം ഞാന്‍ നേരത്തെ കിടന്നു.

പിറ്റേദിവസം അതിരാവിലെ എണീറ്റു.സൗദിയില്‍ എപ്പോഴും പൊടിനിറഞ്ഞ അന്തരീക്ഷമാണ്.വല്ലപ്പോഴും ഒരു മഴ പെയ്യും.അപ്പോഴൊക്കെ നിരത്തുകളില്‍ ചെളിനിറയും.നിയമങ്ങള്‍ കര്‍ശനമായിരുന്നു.

അന്ന് വൈകുന്നേരം ഞാന്‍ കടല്‍ത്തീരത്തേക്ക് പോയി.സന്ധ്യാനേരം സുന്ദരമായിരുന്നു.വൈകുന്നേരങ്ങളില്‍ കടലില്‍ നിന്നും തണുത്ത കാറ്റു വീശും.തീരത്തുകൂടി നടക്കുമ്പോള്‍ കുട്ടികാലത്തെക്കുറിച്ച് ഓര്‍ത്തു.മണ്ണില്‍ ഓടിക്കളിച്ച നാളുകള്‍.ഷൂസ് ഊരിമാറ്റി ഞാന്‍ നടന്നു.പാദങ്ങളില്‍ പഞ്ചാരമണല്‍ തട്ടുന്നത് വല്ലാത്തൊരു ആഹ്ലാദംതന്നെയാണ്.സൗദിയിലെ എന്‍റെ ആദ്യത്തെ ഒഴിവുദിനമായിരുന്നു അത്.
                                                                                                                                   

My bullet took me home(romancing with the roads and roads becomes my bride)

let me note what i meant by the title.Thank you so much for coming here and reading my posts.I appreciate your patience and your priceless time to read my posts.Ok,now all the formalities are over.Bear with me for my language issues,i am not a native english speaker.

Buying a Royal Enfield is not really a difficult task but a deserving one.Altogether it is a different matter.I was determined to deserve my STD350.Bought in december 2009.I waited for my bullet to reach puberty and when the odometer showed 1000kms I decided that it's about time to make her on a date,a date with AAA(air,asphalt and adrenalin).

The urge to go on a solo trip kept lingering in my mind for a long time.

I was itching to take my new bullet on a long ride for quite some time.The opportunity came knocking during the end of december 2010.I had a couple of routes in mind,mix of highways and some winding mountain roads,and definitely chill weather.Ooty was the first choice,but since I had already done a trip on my car.

Paul and Peter calling me to nelliyampathi which is near to palaghat.Our friend Tijo is having an estate there and Paul &Peter were there.I was told to catch a airbus from trichur.But I had different plans in mind.

Preperation for the trip involved going to the mechanic to get all the brake lighting fixed,replaced the front brake switch,and a trip to ekm to get new gloves.Got one of those day-night helmet visors,which is amazingly good in the night.

Filled up the tank with speed petrol,packed my dresses in the back pack,and went to sleep with my alarm set to 4am.

It was sharp 5am I decided to leave as i had to cover quite a long distance after tiring night shift.I had forgotten my bike key in the office and one of my colleague who was very generous got that to me.On my way I ensure that the air pressure in the tyre as required.Morning dew and fresh air gave a very different sense of joy in my heart as i was eager to explore a new place once again.

Since i left early I didn't waste any time in the morning traffic,as soon as i reached trichur palaghat highway i stopped for tea as it was time for warm up in that cool morning breeze.Masala dosa,cripsy vada's with lot of delicious sambar and i carried on.

As i entered palaghat highway i realized that turns in enfield are not easy as it looks,but the ride on it gives you feel of a 'king enjoying his majestic ride'.Many said that enfield gives you that endurance even though you have quite good load on it and wanted to test that myself.So this time I had lugguage of 4 people as well as weight of me adding up to easy 90kgs and for my surprise i could touch 100km/hr twice and the entire ride was very comfortable with no back aches or strain.Trust me every money spent on it was worth it.

Finally i reached the estate at 1pm.The estate was beautiful surrounded with greenery all around and i am welcomed with cool lime juice.That itself made me feel that am in heaven and everybody would agree with me that the life in city is any day worst compared to life in the midst of greenery.We had some good chicken for lunch and all dozed for a short nap.We were up to 6pm to witness the beautiful sunset with sky changing its colour to dark blue,red,orange etc.Soon clouds opened up and it rained flowers.Apart from all the above to add smell of plants and wet soil was more than what was required for a perfect holiday.One more thing to add was the born fire,though it rained heavily for our surprise the fire was on for close to an hour and that was quite unbelievable but that was fact.That evening we spent some good time as a team chit chatting,sending scraps to friends in orkut and drinking beer before dinner.Soon we had our yummy meal and crashed.

Next morning we took off for a walk in the estate itself after some yummy break fast.The estate was quiet big with different plantations and a small stream passing through.Not to forget we were greeted with leeches during our walk in the estate who attempted to give us love bites.Soon we realized that we were shot of time and had to get back to our rooms.

The place we stayed was simply superb and beyond my expectation.Ride was just mind blowing with RE.

Next day morning i got up early had some tea.The beauty of that misty morning in that mountain can't be expained in words,all fun was over.It's time to return,we had icecreams to celebrate.After few nice photographs all my bags are packed and i am ready to go,a song from the fim Nagashatangal(manjal prasadhavum nettiyil charthi, manja kuri mundu chutti)playing from my ipod.

Solo riding from trichur to nelliyampathi and back hmmm.....this ride was much needed for so many reasons.

കടല്‍

കടലില്‍ കാറ്റു നിലച്ചിരുന്നു.കാറ്റുപോയ പായ്കള്‍ ഒടിഞ്ഞു തൂങ്ങിയിരുന്നു.കുടിക്കാന്‍ വെള്ളമില്ല.കഴിക്കാന്‍ ഭക്ഷണമില്ല.ആഴിപ്പരപ്പുകള്‍ താണ്ടി സ്വര്‍ണതൂവലുകലുമായി കൊടിമരത്തില്‍ എവിടെ നിന്നോ  ഒരു കിളി വന്നുചേര്‍ന്നു.ചാരുതയാര്‍ന്ന ഒരു ജീവിതത്തിലേക്കെന്നപോലെ കിളിയെന്നെ മാടിവിളിക്കുന്നു.അവസാനം ദൈന്യനായ ഒരു കരച്ചിലുതിര്‍ത്ത് കിളിയും മാഞ്ഞുപോയി.

യൗവനത്തിന്‍റെ ഊര്‍ജം നിറഞ്ഞ ലഹരിയിലാണ് ഞാന്‍ കടല്‍ താണ്ടാന്‍ തീരുമാനിച്ചത്.

എന്‍റെത് ഒരു  കടലോരഗ്രാമമായിരുന്നു.

എപ്പോഴും കടലിരിമ്പിയിരുന്നു.

കടലില്‍ നിന്നു തണുത്ത കാറ്റ് വീശിയിരുന്നു.

മഞ്ഞുപെയ്യുന്ന മകരത്തില്‍ കടല്‍ ആര്‍ദ്രമായി.കര്‍ക്കിടകത്തില്‍ അവള്‍ ക്ഷുഭിതയായി.പൂത്തു നില്‍ക്കുന്ന പറങ്കിമാവില്‍ കാടുകള്‍ക്കു മീതെ ആര്‍ദ്രമായ നിലാവ് വീണുകിടക്കുമ്പോഴും ഇരുണ്ട രാവുകളില്‍ മിന്നാമിനുങ്ങുകള്‍ പാറി നടക്കുമ്പോഴും മഴയുടെ താഡനതാളം പൂര്‍ണ്ണമായും നിലക്കുമ്പോഴും കടല്‍ ഒരു സംഗീതമായി,താളമായി എന്നിലേക്ക് ഒഴുകിവന്നു.

എന്‍റെ ബാല്യത്തിന്‍റെ നിറക്കൂട്ടുകള്‍ നിറയെ കടലാണ്.

കടലിന്‍റെ സംഗീതം കേട്ട് ഞാനുറങ്ങി.

കടലിന്‍റെ സംഗീതം കേട്ട് ഞാനുണര്‍ന്നു.

കടലിന്‍റെ അഗാഥ നീലിമകളില്‍ നിന്നു കടലാമക്കൂട്ടങ്ങള്‍ എല്ലാ വര്‍ഷവും തീരം തേടി വന്നു.മണലില്‍ കുഴികള്‍ മാന്തി അവ മുട്ടകള്‍ നിക്ഷേപിച്ചു തിരിച്ചുപോയി.ഞങ്ങള്‍,കുട്ടികള്‍ കടലാമകളുടെ മുട്ടകള്‍ തല്ലിയുടച്ചു.അല്ലെങ്കില്‍ മോഷ്ടിച്ചു.ആയിരം പൗര്‍ണമി പിന്നിട്ട എന്‍റെ അമ്മൂമ്മ ശകാരിച്ചു,"നിങ്ങള്‍ ശാപം ഏറ്റുവാങ്ങരുത് മക്കളെ,കടല്‍ ചിരന്ജീവികളുടെതാണ്.കടലാമകള്‍ നമ്മുടെ മുതുമുത്തച്ചന്‍മാരാണ്."എന്നിട്ടു സമാധാനിപ്പിച്ചു,"മക്കളേ കടല്‍ ആഴമാര്‍ന്നതാണ്....നിഗൂഢമാണ്....കടല്‍ നമ്മുടെ ജീവിതം തന്നെയാണ്"

അമ്മൂമ്മയുടെ വാക്കുകള്‍ക്ക് ഒരു കടലിന്‍റെ ഇരമ്പമുണ്ടെന്നു തോന്നി.പക്ഷെ,എനിക്കൊന്നും മനസ്സിലായില്ല.

പിന്നീട് പിതാക്കളും പിതാമഹാന്മാരും അമ്മമാരും അമ്മൂമ്മമാരും ജീവിതത്തിന്‍റെ തിരശീലകള്‍ക്കു പിന്നില്‍ മറഞ്ഞു.അനന്തതയിലേക്കു കണ്ണും നട്ട് ഇപ്പോഴവരെന്‍റെ ചുമരുകളില്‍ ചിത്രങ്ങള്‍ തീര്‍ക്കുന്നു.ബാല്യവും കൗമാരവും യൗവനവും മധ്യവയസ്സും പിന്നിട്ട് എന്‍റെ ജീവിതവും ജരാനരകളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുകയാണ്....

എനിക്കിപ്പോള്‍ എല്ലാം കുറേശെ മനസ്സിലാകുന്നുണ്ട്.

അന്നു കടല്‍ താണ്ടാനുള്ള ചിന്തയോ അനുഭവജ്ഞാനമോ എനിക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല.കടലിരമ്പുന്ന ഒരു പ്രഭാതത്തില്‍ ജേഷ്ഠന്‍ വിളിച്ചുണര്‍ത്തി എന്നോടു പറഞ്ഞു,"നീ കാണുന്നില്ലേ?നമുക്കു ചുറ്റും ജീവിതക്ലേശങ്ങളുടെ കടല്‍,നിന്‍റെ പിഞ്ഞിയ നിറം  മങ്ങിയ ഉടുപ്പുകള്‍,വീടിന്‍റെ മുഷിഞ്ഞ ചുമരുകള്‍,നമുക്കു താണ്ടാനുള്ളത് ഈ കടലാണ്."കടല്‍ ദുഃഖസാന്ദ്രമായി ഇരമ്പികൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

ഞാന്‍ സന്ദേഹത്തോടെ ജേഷ്ഠനെ നോക്കി ജേഷ്ഠന്‍ പുഴയിലേക്കു വിരല്‍ ചൂണ്ടി.

"ദാ, നീ കാണുന്നില്ലേ ഒരു പായ്കപ്പല്‍."

പുഴയിലൊരു പായ്കപ്പലുണ്ടായിരുന്നു.അതിന്‍റെ വലിയ കാറ്റുപായ്കള്‍ വിശറി പോലെ ഒടിഞ്ഞു തൂങ്ങിയിരുന്നു.മധ്യകാലത്തെവിടെയോ പിറന്ന ഒരു കപ്പിത്താനും അതിലുണ്ടായിരുന്നു.

"പായ്കപ്പലിന്‍റെ യാത്ര ഏതാനും ദിവസങ്ങല്‍ക്കകം ആരംഭിക്കുകയാണ്."ജേഷ്ഠന്‍ വീണ്ടും പറയാന്‍ തുടങ്ങി."പുഴ കടന്നു കടലിലൂടെ പിരമിഡുകള്‍ അവസാനിക്കുന്നിടത്താണ് അതിന്‍റെ യാത്രയും അവസാനിക്കുക.മരുഭൂമികളുടെ അറ്റമാണ് പിരമിഡുകള്‍.മരുഭൂമികളുടെ അറ്റമാണ് പിരമിഡുകള്‍.മരുഭൂമിയില്‍ നിറയെ സ്വര്‍ണ ബിസ്ക്കറ്റുകളാണ്‌.കൈനിറയെ വാരിയെടുക്കം.യാത്രയാകൂ കുട്ടീ.അങ്ങനെ ക്ലാവു പുരണ്ട നമ്മുടെ ജീവിത സ്വപ്നങ്ങളെ നീ സ്വര്‍ണമയമാക്കൂ."

ഞാന്‍ കൗമാരത്തിലും ജേഷ്ഠന്‍ ‍ യൗവനത്തിലുമായിരുന്നു.ജേഷ്ഠന്‍ അതിസുന്ദരനായിരുന്നു.ചുരുണ്ട മുടിയും നീല കണ്ണുകളും.ഞങ്ങള്‍ വാര്‍ത്ത‍മാനക്കടലാസുകളില്‍ കരിമഷികൊണ്ടു പോസ്റ്ററെഴുതി.അരിമാവിന്‍റെ പശയുണ്ടാക്കി.കവലകളില്‍ പതിച്ചു.

"ചൂഷണം അവസാനിക്കട്ടെ!

അന്ധവിശ്വാസങ്ങള്‍ തുലയട്ടെ!

വരാനിരിക്കുന്ന വിപ്ലവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകളില്‍ അന്നു ഞാനും ഭ്രമിച്ചുരുന്നു.

വിപ്ലവം എന്‍റെ മനസ്സിലെ തിളങ്ങുന്ന ഒരു നക്ഷത്രമായിരുന്നു.

എന്നാലും എനിക്കെന്നും സംശയങ്ങള്‍ ഒരുപാടുണ്ടായിരുന്നു."വിപ്ലവം എവിടെയാണ്?"ഞാന്‍ ജേഷ്ടനോട് ചോദിച്ചു.ചേട്ടന്‍ ആവേശത്തോടെ പറയാന്‍ ആരംഭിച്ചു."നമ്മുടെ സാമൂഹിക വ്യവസ്ഥിതി മാറണം.എന്നിട്ട് നമ്മുടെ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ കൊയ്യുന്ന വയലുകള്‍ നാം തീര്‍ക്കും."

ഏതോ വിദൂരനഗരത്തില്‍ ഒരു ചെറിയ ശമ്പളം പറ്റുന്ന ഗുമസ്തനായിരുന്നു ചേട്ടന്‍.

പക്ഷേ,സ്വര്‍ണ ബിസ്കടറ്റുകള്‍ എന്ന പദം എന്നെ ലഹരിപിടിപ്പിച്ചു.ഞാന്‍ എല്ലാം മറന്നു,വിപ്ലവം മറന്നു,പാഠപുസ്തകങ്ങള്‍ ഉപേക്ഷിച്ചു....

പിന്നീട് കരിപുരണ്ട ഒരു മണ്ണെണ്ണ വിളക്കിനു ചുറ്റും എന്‍റെ പാഠപുസ്തകങ്ങള്‍ കുറെക്കാലം അനാഥമായി കിടന്നുവത്രെ.ആ പുസ്തകങ്ങളെ നോക്കി അമ്മ കണ്ണുനീര്‍ വാര്‍ത്തിരുന്നുവത്രേ!

ജീവിതം വഴി മുട്ടി നില്‍ക്കുന്നു.താന്‍ ജീവിതത്തില്‍ തോറ്റുവോ എന്ന്,വഴങ്ങാത്ത കാലത്തിനോട് എന്‍റെ അമ്മ ചോദിക്കുന്നു.അമ്മ നെല്ലുകുത്തി,മക്കളെയൂട്ടി.പകലന്തിയോളം തൊടിയിലെ കറുത്ത മണ്ണില്‍ പണിയെടുത്തു.വൈക്കോല്‍ ചിക്കിയുണക്കി,പശുക്കളെ പോറ്റി.കോഴികളെ വളര്‍ത്തി.കയര്‍ പിരിച്ചു.എന്നിട്ടും ജീവിതക്ലേശങ്ങള്‍ക്ക് അറുതിയില്ല.ഇല്ലായ്മകള്‍ ക്ലേശങ്ങളായി.ക്ലേശങ്ങള്‍ കലഹങ്ങളായി.പുരനിറഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്ന പെണ്മക്കള്‍ എന്‍റെ ഉറക്കം കെടുത്തുന്നുവെന്ന് അമ്മ എല്ലായ്പ്പോഴും പറഞ്ഞു.അമ്മയും അച്ഛനും നിരന്തരമായി കലഹിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.എനിക്കു ജീവിതത്തോട് വിരക്തി തോന്നാന്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നു.അപ്പോഴാണു കടല്‍ എന്നെ വന്നു വിളിക്കുന്നത്‌.എന്‍റെ തീരുമാനം യുക്തിപൂര്‍ണവും നീതിനിഷ്ടവുമാണെന്ന് ജേഷ്ഠന്‍ പറഞ്ഞു.പിന്നെ കടല്‍ താണ്ടാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പുകളായി.

വിവാഹിതയായ ജേഷ്ടത്തി കുറേ നോട്ടുകളെടുത്തുതന്ന് കരച്ചില്‍ പോലെ പറഞ്ഞു."നീ കടല്‍ താണ്ടി വരൂ"ചേച്ചിമാരും അനിയനും അനിയത്തിയും എന്നെ നുള്ളുകയും തലോടുകയും ചെയ്തു.നനവാര്‍ന്ന കണ്ണുകളുമായി അവരും പറഞ്ഞു,"നീ കടല്‍ താണ്ടി വരൂ."

അമ്മ എന്നെ യാത്രയയച്ചില്ല.ആശംസിച്ചില്ല.ഏതോ കാണാമറയത്തിരുന്ന് തേങ്ങികൊണ്ടിരുന്നു.പില്‍കാലത്ത് അമ്മ പറഞ്ഞു,"ഞാന്‍ നിന്നോടു
 വലിയ തെറ്റു ചെയ്തു.മീശമുളയ്ക്കാത്ത നിന്നെ ഞാന്‍ കടലിലേക്കു വലിച്ചെറിഞ്ഞു.പിന്നീട് എന്‍റെ എല്ലാ സ്വപ്നങ്ങളും ഭീതിനിറഞ്ഞതായിരുന്നു.നീയൊരു തോണിയായി കടലില്‍ ഒഴുകി നടക്കുന്നു.സ്രാവുകളും മറ്റും നിന്നെ വേട്ടയാടുന്നു.ഒരു ചെരുപ്പുപോലുമില്ലാതെ നീ അലയുന്നു."

ഞാന്‍ അത്ഭുതത്തോടെ അമ്മയെ നോക്കി,"അമ്മേ,നിങ്ങള്‍ ഇത്രയും കൃത്യമായി കാര്യങ്ങള്‍ എങ്ങനെയാണ്  പറയാന്‍ പഠിച്ചത്?"

അമ്മ പറഞ്ഞുതന്നു,"മകനെ,ഒരമ്മയ്ക്കും മകനുമിടയില്‍ ഒരു ലോകമുണ്ട്.അമ്മയുടെ പൊക്കിള്‍കൊടികള്‍ ഒരിക്കലും മുറിയുന്നില്ല" അമ്മ എന്നെ ചേര്‍ത്തു പിടിച്ചു.പിന്നീട് ഒരു ഗ്രീക്ക്‌ കഥയിലെ ദുരന്തകഥാപാത്രമായി അമ്മ എന്നെ ജീവിതം മുഴുവന്‍ വേട്ടയാടി.അവര്‍ക്ക് ഒരിക്കലും സമാധാനം കിട്ടിയിരുന്നില്ല.സ്വന്തം മക്കളാലും ഭര്‍ത്താവിനാലും.

മുത്തച്ചനെ സംസ്‌കരിച്ച കുഴിമാടത്തിനു മുന്നില്‍ ഞാന്‍ നമ്രശിരസ്കനായി നിന്നു.കൊളംമ്പുമാവിന്‍റെ ആകാശങ്ങളില്‍ നിന്ന് മുത്തച്ഛന്‍ ഇറങ്ങിവന്നുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു,"മകനെ,യാത്രകളാണ് ജീവിതം.എന്‍റെ ജീവിതവും യാത്രകളായിരുന്നു.കനോലിക്കനാലിലൂടെയുള്ള നീണ്ട കായല്‍ യാത്രകള്‍,കുട്ടീ,യാത്രകള്‍ ജീവിതത്തിനു ജ്ഞാനവും ദൂരകാഴ്ചയും നല്‍കുന്നു.നീ പോയ് വരൂ."

അങ്ങനെ പാഠപുസ്തകങ്ങളില്‍ നിന്നു ജീവിതപാഠങ്ങളിലേക്കു ഞാന്‍ യാത്രയായി.കടലിരമ്പം അടുത്തു വരുന്നു.ഞാന്‍ നടക്കുകയാണ്.യാത്രയയക്കാന്‍ ജേഷ്ഠനുണ്ട്.പാതിരാവായിരുന്നു.ചീവീടുകള്‍ ശബ്ദഘോഷത്തോടെ എന്നെ യാത്രയാക്കുന്നു.പറങ്കിമാവിന്‍ പൂക്കളുടെ ലഹരി പിടിപ്പിക്കുന്ന ഗന്ധം.തളിരിട്ട അവയുടെ ഇലകളില്‍ തുളുമ്പുന്ന നിലാവ്.പായ്ക്കപ്പല്‍ ഇതാ കാത്തുകിടക്കുന്നു.ഒരു സ്വപ്നം പോലെ ഏതോ അജ്ഞാത ലോകത്തില്‍ ഒട്ടേറെപ്പേരുടെ ആരവങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍,ആരോ ഒരുക്കിത്തന്ന ഒരു കൊതുമ്പുവള്ളത്തില്‍ ഞാന്‍ കപ്പലിലേക്കു കയറി.തിരക്കിനിടയില്‍ ജേഷ്ടനോടു യാത്രപറയാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല.പിന്നെ യാത്രികരെ കുത്തിനിറച്ച കപ്പലില്‍ ഞങ്ങള്‍ പിരമിഡുകള്‍ തേടി യാത്രയായി.കാറ്റുപായ്കള്‍ ഉണര്‍ന്നു....

നിലാവ് മറഞ്ഞിരുന്നു.കടലോരങ്ങളില്‍ തെങ്ങിന്‍തോപ്പുകള്‍ ദുഃഖമൂകമായി നിലകൊണ്ടിരുന്നു.അരണ്ട വെളിച്ചത്തില്‍ അവയെന്നോടു മന്ത്രിച്ചു."നീ കടല്‍ താണ്ടി വരൂ."ഞാന്‍ ദൂരക്കാഴ്ചകള്‍ തേടി കടലിന്‍റെ മുകള്‍ത്തട്ടിലിരുന്നു.കാറ്റുപായ്കള്‍ക്കും ഓളപ്പരപ്പുകള്‍ക്കുമപ്പുറത്ത് ഏഴിമല കണ്ടു,ഗോസായിക്കുന്നുകള്‍ കണ്ടു.കടല്‍പ്പാമ്പുകളെ കണ്ടു.ഒട്ടേറെ കപ്പലുകളുടെ പോക്കുവരവുകണ്ടു.പിന്നെ പായ്ക്കപ്പലിന്‍റെ ഗതി ചക്രവാളങ്ങളിലേക്കു തിരിഞ്ഞു.ആകാശച്ചെരുവില്‍ കൂറ്റന്‍ ദുര്‍ഗങ്ങള്‍ പോലെ തങ്കനിറമാര്‍ന്ന മേഘങ്ങള്‍ അണിനിരന്നിരുന്നു.അവയുടെ നിഗൂഡമായ താഴ്‌വരകളിലൂടെ ഞാനും എന്‍റെ സ്വപ്നങ്ങളും പായ്ക്കപ്പലും ഒഴുകിപ്പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു.

ഞാന്‍ കടല്‍ക്കൊള്ളക്കാരെപ്പറ്റി ആ യാത്രയിലാണ് കേള്‍ക്കുന്നത്.അനന്തവും വിജനവുമായ സമുദ്രത്തിലും കൊള്ളക്കാരോ?അപ്പോള്‍ എനിക്കു മുന്‍പില്‍ നീണ്ട ആഴികള്‍ മാത്രം.ഒരു കോഴിമുട്ടപോലെ തീര്‍ത്ത ലോകത്തിന്‍റെ അതിര്‍ത്തിരേഖകള്‍.കടലില്‍ കാറ്റുനിലച്ചിരുന്നു.കാറ്റുപോയ പായ്കള്‍ ഒടിഞ്ഞു തൂങ്ങിയിരുന്നു.കുടിക്കാന്‍ വെള്ളമില്ല.കഴിക്കാന്‍ ഭക്ഷണമില്ല.ആഴിപ്പരപ്പുകള്‍ താണ്ടി സ്വര്‍ണത്തുവലുകളുമായി കൊടിമരത്തില്‍ എവിടെനിന്നോ ഒരു കിളി വന്നു ചേര്‍ന്നു.ചാരുതയാര്‍ന്ന ഒരു ജീവിതത്തിലേക്കെന്നപോലെ കിളിയെന്നെ മാടിവിളിക്കുന്നു.അവസാനം ദൈന്യമായ ഒരു കരച്ചിലുതീര്‍ത്ത് കിളിയും മറഞ്ഞുപോയി.

എന്‍റെ സഹപ്രവര്‍ത്തകന്‍ ചോദിച്ചു,"മരണത്തിന്‍റെ നിറമെന്താണ്?"ഞാന്‍ പറഞ്ഞു,"കടുംപച്ച,മഞ്ഞ,നീല,അവസാനം കറുപ്പ്...."അയാള്‍ എന്‍റെ വായ് പൊത്തി.ഒരു മരണത്തിന്‍റെ ഭീതിയിലും ഉള്‍ക്കിടിലത്തിലുമാണവന്‍.അപ്പോള്‍ കപ്പലിന്‍റെ ഉപരിതലത്തില്‍ നിന്നു ശബ്ദങ്ങളും അനക്കങ്ങളുമുണ്ടായി.എത്രയോ ദിവസങ്ങള്‍ക്കുശേഷം അവര്‍ അതിലെ കടന്നു പോയ ഒരു കപ്പലിന്‍റെ ചിത്രം പിടിച്ചെടുത്തിരിക്കുന്നു.ആദ്യം പുകക്കുഴലാണു കണ്ടത്.പിന്നെ പുകയുതിര്‍ക്കുന്ന ഒരു മുഴുവന്‍ കപ്പലിന്‍റെയും ചിത്രം തെളിഞ്ഞു.ഞങ്ങള്‍ കരഞ്ഞുവിളിച്ചു.പന്തങ്ങള്‍ കൊളുത്തി.

പായ്ക്കപ്പലിനെ യാത്രക്കപ്പല്‍ കെട്ടിവലിച്ചു.യന്ത്രക്കപ്പലില്‍ നിന്നു ഭക്ഷണസാധനങ്ങള്‍ പായ്ക്കപ്പലില്‍ എത്തി.ആദ്യം വെള്ളം വന്നു.പിന്നെ റൊട്ടിയും ഉണങ്ങിയ പഴങ്ങളും വന്നു.ഞങ്ങള്‍ ആര്‍ത്തി പൂണ്ടു ബഹളം വച്ചു.തിക്കിത്തിരക്കി.കടിപിടികൂടി.പരസ്പരം മുട്ടന്‍ തെറികള്‍ പറഞ്ഞു.കാര്യങ്ങള്‍ നിയന്ത്രണാതീതമായി.


ഈത്തപ്പഴം ഒരു സ്വര്‍ഗീയമധുരമായി എന്‍റെ കവിളില്‍ വന്നണയവേ ക്ഷീണിച്ചുവറ്റിയ എന്‍റെ മുഖത്ത് കാതടപ്പിക്കുന്ന പ്രഹരങ്ങള്‍ വന്നുവീണു.അയാള്‍ പായ്ക്കപ്പലിലെ കപ്പിത്താനായിരുന്നു.അയാള്‍ അട്ടഹസിച്ചു.എന്നെ വലിച്ചിഴച്ചു.കവിളില്‍ വീണ്ടും വീണ്ടും പ്രഹരിച്ചു."കട്ടുതിന്നുന്നവന്‍!അച്ചടക്കമില്ലാത്തവന്‍."എന്‍റെ കണ്ണുകളില്‍ നിന്നും പൊന്നീച്ചകള്‍ പറന്നു.പക്ഷെ,ഒരിറ്റു കണ്ണീരും ഒഴുകിയില്ല.സങ്കടങ്ങളുടെ കടല്‍ വറ്റിവരണ്ടിരുന്നു.എങ്കിലും ഞാന്‍ സ്വയം മന്ത്രിച്ചു,"എനിക്ക് അച്ചടക്കം നഷ്ടമായിരിക്കുന്നു!ഞാന്‍ ആര്‍ത്തിപൂണ്ടവനായിരിക്കുന്നു!"കണ്ണുനീര്‍ പൊടിയാത്ത കവിളുകളുമായി ഞാന്‍ പാറക്കെട്ടുകള്‍ നിറഞ്ഞ കരയിലേക്കു ചാടി.

കപ്പല്‍ ഒരു പര്‍വതത്തിനു താഴെയാണ് വന്നുനിന്നത്.പിരമിഡുകളിലേക്കുള്ള യാത്ര അവസാനിച്ചിരുന്നു.

ഒരു പൊടിഞ്ഞ കാറ്റ് എന്നെ വന്നു തഴുകി.നേര്‍ത്ത മുഴക്കങ്ങളോടെ കടലിരമ്പിക്കൊണ്ടിരുന്നു.കടലിന് സംഗീതം നഷ്ടമായിരിക്കുന്നു എന്നു ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചു.ഞാന്‍ സ്വര്‍ണ ബിസ്കറ്റുകള്‍ തേടി മല കയറി.മരുഭൂമിയിലേക്കിറങ്ങി.

പില്‍ക്കാലത്തില്‍ കടല്‍ ചുറ്റിവരിഞ്ഞ ഒരു പ്രവാസ നഗരത്തില്‍ ഞാന്‍ വര്‍ഷങ്ങള്‍ കഴിച്ചു കൂട്ടി.ഒരു മലമ്പാമ്പിനെപ്പോലെ കടല്‍ എനിക്കു ചുറ്റും പതുങ്ങിക്കിടന്നിരുന്നു.ഈര്‍പ്പം ഉയരുന്ന രാത്രികളില്‍ ഞാന്‍ നിശബ്ദനായി ചെവിടോര്‍ത്തു.കടലിരമ്പം കേല്‍ക്കാനുണ്ടോ?ഇല്ല,ഞാന്‍ നിരാശനായി.

എപ്പോഴാണ് കടലിന്‍റെ സംഗീതം നിലച്ചു പോയത്?ഞാന്‍ വിലയിരുത്താന്‍ തുനിഞ്ഞു.അങ്ങനെ കടലിരമ്പമില്ലാത്ത കടലുകളെക്കുറിച്ച് ഞാന്‍ എഴുതാന്‍ ആരംഭിച്ചു....